Het moederschap was voor mij een onverwachte, maar zeer welkome wending aan mijn leven. Ik was ervan overtuigd dat kinderen krijgen niet aan mij besteed zou zijn. Ik was vooral bezig met het genieten van mijn carrière bij het Ministerie van Buitenlandse Zaken.
Regelmatig zat ik in een vliegtuig om in ontwikkelingslanden te werken aan duurzame economische ontwikkeling. Heerlijk vond ik het om zo vrij te zijn. In de tussentijd was ik ook begonnen aan een opleiding tot therapeut aan het Instituut voor Levenstherapie School of Life. Ik vond dat dat een hele mooie balans gaf.
Toch werd ik zwanger, van een man met wie ik geen vaste relatie had. De vader wilde niet betrokken zijn en het werd al snel duidelijk dat ik ons kind zonder partner ter wereld zou brengen en opvoeden. Ik had een gelukkig gevoel over de komst van mijn kindje en twijfelde er geen moment aan of ik dit wel zou kunnen.
Tegelijkertijd heb ik me ook erg eenzaam gevoeld. De vanzelfsprekendheid van een betrokken partner verviel. Er was niemand getuige van die intieme momenten, zoals mijn groeiende buik, de schoonheid van het zwanger zijn of toen ik mijn kindje voor het eerst voelde schoppen. Gelukkig werd ik in deze tijd op de belangrijke momenten, zoals bij de echo’s en de bevalling, wel bijgestaan door lieve vriendinnen.
In de zomer van 2012 was mijn dochter Philippa daar. Het was zo duidelijk voelbaar dat ik, met haar komst, een ander mens werd. Het voelde alsof er meer van mij geboren werd, meer vrouwelijkheid. Ik merkte dat van de ene op de andere dag mijn waarden verschoven waren.
Zo merkte ik dat ik geen politieke spelletjes meer kon mee spelen op kantoor. Ik verkoos een omgeving van samenwerking boven competitie en betekenis boven ambitie. Volgens mij heeft dit te maken met de natuur van het moederschap wat in mij wakker werd.
Toen ik na mijn zwangerschapsverlof terug op kantoor kwam, bleek dat er achter mijn rug om veel was aangepast aan mijn takenpakket. Dit overviel mij enorm. Buiten dat het juridisch niet mag, schaadde het mijn vertrouwen. Ik ben vertrokken met goede voorwaarden waardoor ik me opnieuw kon oriënteren. Ik opende alvast mijn eigen coach praktijk. Ik was met mede weten van mijn voormalig werkgever al wel begonnen met coachen, maar dan wat low profile. Dit gaf me de kans om mijn nieuwe realiteit te verkennen en nieuwe projecten uit te proberen.
Van de buitenkant leek dit de moeilijkste tijd van mijn leven: ik was alleenstaand ouder met een baby en ik had geen vaste baan, salaris en status. In werkelijkheid was het de meest bevrijdende periode. Ik kon helemaal opnieuw beginnen. Dit was exact waar ik aan toe was. Ik kon langzaamaan loskomen van wie ik dacht te zijn en wat ik dacht te moeten doen. Om mij vervolgens volledig over te geven aan wie ik wil zijn en wat ik graag wil doen. Het moederschap heeft bij deze transformatie een belangrijke rol gespeeld.
Ik merkte dat het moederschap mij veel nieuwe skills bracht. Ik kon me beter inleven in een ander en veel natuurlijker steun bieden aan mijn cliënten. Ik leerde om de wijsheid van intuïtie in de praktijk te brengen en kon de noodzaak van veiligheid bij veranderprocessen doorleven. Naast mijn eigen coach praktijk begeleid ik nu ook bedrijven in hun ontwikkeling. Mijn economische achtergrond in combinatie met mijn therapeutische skills helpen hierbij. Inmiddels is er een leiderschapsprogramma bijgekomen en schrijf ik een eerste boek over hoe onze staat van zijn bepalend is voor de staat van de wereld. Hiermee wil ik promoveren.
De gezegde gaat: je weet niet hoe sterk je bent tot op het moment dat je het ook daadwerkelijk moet zijn. Dit klopt. Maar door die kracht kwam ik ook niet helemaal toe aan het verwerken van emoties. Emoties die hoorde bij die periode. De rouw om alles wat verloren was of er eigenlijk helemaal niet was. Toen in de rechtbank de laatste strijd om de alimentatie gestreden was brak er een volledig andere fase aan.
Een fase waarin ik de eerste anderhalf jaar van mijn moederschap eens goed onder de loep heb genomen. Met name wat mijn beeld over mannen nu eigenlijk was. Ik ontdekte hoe de dynamiek in het familiesysteem kan drukken op een volwassen geworden kind. En maakte me vrij van beperkende overtuigingen die ik had over relaties met mijn vader en dus met mannen. Ik kan me het moment van diep inzicht nog levendig herinneren. Ik stond midden in de kamer en voelde mijn eigen bindingsangst vanuit mijn tenen. Erdoorheen voelde ik juist dat ik ontzettend graag een vervullende relatie aan wilde gaan en dat ik een nog groter gezin wilde stichten. Ik besefte dat ik tot dan toe -in mijn hoofd -een verhaal had bedacht dat dat niet voor mij weggelegd was.
Een half jaar later, mijn dochter was inmiddels twee, stapte ik in een trein van Amsterdam naar Leiden toen er op Schiphol een man naast mij kwam zitten. Ik herinner het me nog goed dat ik dacht: “Dit is de man van het moment”. Toen de trein stilstond temidden van een weiland vol met schapen, sprak ik hem aan. Het klikte. Hij bleek een Belg, woonachtig in Barcelona en stond op het punt te verhuizen naar Bolivia om daar een vrije school op te zetten.
Ondanks dat we totaal andere toekomstplannen hadden zijn we samen een avontuur aangegaan. Koen woonde binnen een paar maanden in bij mij en mijn tweejarige dochter. Dat ging absoluut niet van een leien dakje. Het was alsof we het leven samen omgekeerd uitvonden: eerst kinderen, dan daten.
We zijn volhardend geweest in de liefde en we hebben in die tijd veel obstakels overwonnen. Inmiddels zijn we bijna vier jaar verder en hebben we samen nog een zoon gekregen, Inti. Koen wilde zich helemaal toeleggen op onderwijsvernieuwing. Vanuit het niets bouwde hij een netwerk om zich heen en kreeg de juiste opdrachten aangeboden. Inmiddels is hij druk bezig met het opzetten van zijn eigen stichting ‘ De Onderwijstafel’. De stichting is gericht op het borgen van sociaal emotionele veiligheid in onderwijs.
Dit verhaal verscheen op www.moedersindemaatschappij.nl: